Να παντρευτώ ή να συζήσω;

Σήμερα η συμβίωση είναι απολύτως φυσιολογική έως και αναγκαία. Και ο αριθμός των ζευγαριών που επιλέγουν την συγκατοίκηση αυξάνεται διαρκώς -κυρίως μεταξύ 20 και 30 ετών...


Μήπως γιατί φοβάσαι το γάμο;

Εεεε... Μμμμ.... Εεεε.... Ε ναι λοιπόν, φοβάμαι να παντρευτώ, γιατί φοβάμαι μήπως χωρίσω. Φοβάμαι το διαζύγιο. Δεν θέλω να πάρω διαζύγιο. 

 

“Μια τέτοια πιθανή κατάληξη του γάμου θα λέγαμε ότι “τρομάζει” τόσο ώστε πολλοί προσπαθούν να το αποφύγουν. Σήμερα παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι παντρεύονται λιγότερο και σε μεγαλύτερες ηλικίες” εξηγεί η ψυχολόγος Ντόρα Μίνου.

 

“Ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι τα βιώματα που μπορεί να έχει κάποιος από την πατρική του οικογένεια (συγκρούσεις, διαζύγιο γονέων κ.α)”... Εμπειρίες που έχουν καταγραφεί μέσα μας και μας απωθούν από την ιδέα του γάμου. 

 

 

Μήπως είσαι εγωκεντρική;

Τι; Εγώ εγωκεντρική; Καθόλου... Εγώ... Εγώ εγωκεντρική! Τι λες; Απλά δεν μου αρέσει να κάνω υποχωρήσεις και θέλω οι ανάγκες μου να είναι η προτεραιότητά μου. Κακό είναι; 

 

Η ψυχολόγος διευκρινίζει... “Ζούμε σε μια κοινωνία που υποθάλπει τον εγωκεντρισμό και τον ατομικισμό. Αυτό έχει ως συνέπεια οι άνθρωποι να είναι λιγότερο πρόθυμοι να κάνουν τις απαραίτητες “θυσίες” και υποχωρήσεις που απαιτούνται στη δόμηση και τη διατήρηση της οικογένειας”. 

 

Κάποτε ο γάμος ήταν ο μοναδικός τρόπος για να “αποκατασταθεί” μια γυναίκα. Τώρα η γυναίκα ζει και μόνη της ωραιότατα. Είναι οικονομικά ανεξάρτητη, είναι γενικά ανεξάρτητη, κάνει καριέρα και εξαρτάται λιγότερο ή και καθόλου από έναν άνδρα. 

 

 

Η ελευθερία που δεν πνίγει

Με την συμβίωση είμαι ελεύθερη. Μπορώ να ανοίξω την πόρτα και να φύγω όποτε θέλω. Δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο να με πνίγει. 

 

“Συμβιώνοντας το άτομο πιστεύει πως μπορεί πιο εύκολα να ζητήσει και να βρει συντροφικότητα και αυτονομία, ενώ αντίθετα ο γάμος δημιουργεί υποχρεώσεις όσο ελεύθερος και να είναι κάποιος, όσο καλή και να είναι η σχέση μεταξύ συζύγων. Είναι πιο εύκολο να διαλύσεις μια σχέση όταν δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο” τονίζει η κ.Μίνου. 

 

Φυσικά. Κι αν κρίνω από την κατάσταση που είναι σήμερα οι περισσότερες σχέσεις το “για πάντα” φαντάζει τόσο ουτοπικό που δεν το ρισκάρεις καν. 

Ένα βήμα πριν το γάμο;

Δεν το αποκλείω. Δεν λέω όχι. Εξάλλου, νομίζω πως όλοι κατά βάθος αυτό θέλουμε. Απλά δεν βρίσκουμε εύκολα τον άνθρωπο που θα μας κάνει να νιώσουμε αυτή την ασφάλεια ώστε να πούμε το μεγάλο “ναι”. Και συζούμε... Και βλέπουμε...

 

“Πολλές φορές ο λόγος της συμβίωσης είναι και οι προσδοκίες του ατόμου. Η ελπίδα να δημιουργήσει μια πιο μόνιμη σχέση ή η προσδοκία πως η προγαμιαία συμβίωση θα βοηθήσει σε έναν επιτυχημένο γάμο. Ωστόσο αυτό εξαρτάται από το βαθμό της προσωπικής ανάπτυξης και της ωριμότητάς του ατόμου” εξηγεί η ψυχολόγος. 

 

 

Ένα δείγμα δωρεάν

Αυτό ακριβώς! Δοκιμάζω... πριν πάρω κάτι για πάντα. Μένω στο ίδιο σπίτι μαζί του και τσεκάρω. Εμένα, εκείνον, εμάς. Πώς τα πάμε; Μπορούμε; Συνεννοούμαστε; Καταλαβαινόμαστε; Δοκιμάζω... Με καλύπτει; Μπορώ; Αντέχω; Το 'χω; 

 

Αυτό είναι. Όλοι καταβάθος θέλουν να παντρευτούνε. Απλά τα δεδομένα έχουν αλλάξει, οι εποχές έχουν αλλάξει και πριν κάνουμε το μεγάλο βήμα θέλουμε να έχουμε πάρει μια γεύση, να έχουμε δει το τρέιλερ της ταινίας που θα ακολουθήσει. 

 

 

Μάλλον όχι ένα βήμα πριν το γάμο

“Θα πρέπει να σημειωθεί πως έρευνες δείχνουν ότι η μακροχρόνια προγαμιαία συμβίωση συχνά οδηγεί σε ένα αποτυχημένο γάμο ή και δεν φθάνει ποτέ στο γάμο” σημειώνει η κ. Μίνου.

 

Μάλιστα! Τώρα μάλιστα... Αν και τώρα που το σκέφτομαι... Λέμε, λέμε, λέμε, αναλύουμε, φοβόμαστε, ξαναλέμε... και τελικά το μεγάλο “ναι” στο γάμο έρχεται σε μια και μόνο στιγμή. 

 

Άρα τι να κάνω; Να παντρευτώ ή να συμβιώσω; 

 

 

Τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο γάμος...

“Η δέσμευση με κάποιον προϋποθέτει πάντοτε και ψυχολογική ωριμότητα. Επιπλέον, η δέσμευση δεν σημαίνει περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας. Η δέσμευση και η αυτονομία μπορεί και πρέπει να συνυπάρχουν” σύμφωνα με την ψυχολόγο. Συνυπάρχουν όμως; 

 

“Βλέπουμε ότι υπάρχει αυξημένος αριθμός διαζυγίων αλλά παρατηρείται ότι οι άνθρωποι που χωρίζουν ξαναπαντρεύονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν απορρίπτουν το γάμο αυτόν καθεαυτό αλλά πως υπάρχει μία αδυναμία συμβίωσης!”

 

Άρα;

Άρα δύσκολα παντρευόμαστε, εύκολα συζούμε, δεν είμαστε ψυχολογικά ώριμοι και για αυτό δεν καταφέρνουμε να συμβιώσουμε επιτυχημένα και χωρίζουμε. Και ξανά...

Άρα; Το πρόβλημα δεν είναι ο γάμος ή η συμβίωση. Το πρόβλημα είμαστε εμείς που δεν είμαστε όσο ώριμοι απαιτεί η συνύπαρξη... με βέρα ή χωρίς!