Σατανική ιδιοφυΐα με δείκτη IQ 128 !!!

Η ιστορία του Τζόελ Ρίφκιν που με δείκτη IQ 128 το μόνο που «κέρδισε» ήταν... 203 χρόνια φυλάκισης (photo-video)

Με δείκτη IQ, 128 που τον κατατάσσει στο 3% του παγκοσμίου πληθυσμού, ο Τζόελ Ρίφκιν το μόνο που κατάφερε τελικά στη ζωή του είναι να αποκτήσει τον τίτλο του πιο ευφυή serial killer στην ιστορία και να τιμωρηθεί με 203 χρόνια φυλάκισης. Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου που έχει συναίσθηση των όσων έκανε. Σκότωσε δεκαεπτά κοπέλες γιατί του άρεσε αλλά και γιατί μπορούσε χωρίς ποτέ να ψάξει δικαιολογίες για τους λόγους που συνέβη αυτό. Η εξυπνάδα του τον βοήθησε να ξεφύγει πολλές φορές από την αστυνομία. Είχε μια εκπληκτική άγνοια κινδύνου και ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για τους φόνους παγώνει το αίμα.

Ο Ρίφκιν γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1959 στη Νέα Υόρκη και πέρασε κολασμένα παιδικά χρόνια. Η «χελώνα» η ό «χοντροκώλης» όπως τον φώναζαν οι συμμαθητές του ήταν το παιδί που χρησιμοποιούσαν όλοι για να γελάσουν. Ντροπαλός, απόμακρος με χοντρά γυαλιά και αστεία ρούχα ο μικρός Τζόελ ήταν πάντα ο στόχος. Παρά το τεράστιο IQ του μια βαριά μορφής δυσλεξία που είχε δεν του επέτρεπε να είναι καλός στα μαθήματα. Όσοι τον ήξεραν στα παιδικά του χρόνια τον παρουσιάζουν σαν «μονάδα κακοποίησης». Οι... νταήδες του σχολείου του έκαναν τη ζωή κόλαση. Δεκάδες είναι οι ιστορίες που έχουν αναφερθεί για τον Ρίφκιν. Τον χτυπούσαν, τον έγδυναν, του έριχναν αυγά, του έκοβαν τα μαλλιά και όταν επιχείρησα να πάει ραντεβού με κάποια κοπέλα τον περίμεναν και τον εξευτέλισαν. Ο Τζόελ τα υπέμενα όλα στωικά και ο θυμός μέσα του γιγαντωνόταν.

Μετά το σχολείο ασχολήθηκε με την κηπουρική και η φωτογραφία αλλά η βασική του ασχολία ήταν να βλέπει ταινίες του Χίτσκοκ, πορνό και να πηγαίνει με πόρνες. «Εκείνη την εποχή όλη η ζωή μου είχε επικεντρωθεί στις πόρνες. Ό,τι έβγαζα πήγαινε εκεί» έχει δηλώσει. Όσο ο καιρός περνούσε κλεινόταν περισσότερο στον εαυτό του ενώ άρχισε να έχει φαντασιώσεις για βιασμούς, βασανιστήρια και μια εμμονή με τον «Τζακ τον αντεροβγάλτη». Η αυτοκτονία του πατριού του το 1987 (δεν άντεχε τους πόνους του καρκίνου) έβαλε το τελευταίο... καρφί στο φέρετρο της κανονικής του ζωής.

Ζούσε σε ένα σπίτι με τη μητέρα του και την αδελφή του και η ζωή του ήταν η πόρνες. Κάθε βράδυ γυρνούσε στους δρόμους και πήγαινε με 2-3 από αυτές. Έτσι έβρισκε την επιβεβαίωση που του έλειπε τόσα χρόνια και ένιωθε δυνατός. Μετά από σχεδιασμό μηνών το 1989 έκανε τον πρώτο του φόνο και δεν σταμάτησε πριν τον πιάσουν. Δημιούργησε μια συγκεκριμένη μέθοδο. Χτυπούσε και στραγγάλιζε τα θύματα του και στη συνέχεια αφού τα διαμέλιζε τα έβαζε σε βαρέλια και τα πετούσε σε ποτάμια ή τα έθαβε. Κάποιες φορές γυρνούσε όλη νύχτα με το φορτηγάκι του έχοντας ένα βαρέλι-φέρετρο μαζί του. Σε μια περίπτωση η αστυνομία τον σταμάτησε αλλά κατάφερε να τους πείσει ότι απλά έχασε τον δρόμο και δεν του έκαναν έλεγχο. Έτσι δεν ανακάλυψαν έτσι το μακάβριο φορτίο του. Ήταν απίστευτη η άγνοια κινδύνου του Ρίφκιν αλλά και το πως αντιμετώπιζε τις δυσκολίες. Κάποτε έδωσε το αυτοκίνητο στη μητέρα του για να πάει για ψώνια και στην καρότσα υπήρχε ένα πτώμα ενώ κρατούσε νεκρές κοπέλες για εβδομάδες στο υπόγειο του λέγοντας στο γείτονες πως η μυρωδιά που έβγαινε από εκεί προερχόταν από φυτοφάρμακα που είχε για τη δουλειά του. Τα περισσότερα διαμελισμένα πτώματα βρίσκονταν μετά από κάποιο καιρό αλλά δεν υπήρχε κανέναν στοιχείο για να τον ενοχοποιήσει.



Επιχείρησε να σταματήσει γιατί έβλεπε που τον οδηγούσε αυτή η κατάσταση. «Μια μέρα είπα τέλος. Βγήκα στο δρόμο και πήρα μια πόρνη. Μέσα μου έλεγα ότι δεν θα ξαναγίνει αυτό. Είχα τον έλεγχο. Ξαφνικά άρχισε να κλαίει και να μου λέει συνέχεια ότι θέλει να πεθάνει. Τι μπορούσα να κάνω τότε;» δήλωσε σε μια συνέντευξη που έδωσε από τη φυλακή. Στις τέλη Ιουνίου 1993 η περίοδος τρόμου για τα κορίτσια των δρόμων της Νέας Υόρκης θα τελείωνε.

Ο Ρίφκιν βγήκε για... κυνήγι και πήρε στο αυτοκίνητο το 17ο και τελευταίο του θύμα. Η Τίφανι Μπρεσιάνι ήταν η δεύτερη πόρνη που είχε πάρει εκείνη τη νύχτα, η δεύτερη και η πιο άτυχη. Την στραγγάλισε και τέσσερις μετά επιχείρησε να ξεφορτωθεί το πτώμα της που το είχε κρύψει το υπόγειο. Στις 28 Ιουνίου το βράδυ αστυνομικοί του ζήτησαν να σταματήσει για έλεγχο. Το φορτηγάκι δεν είχε πινακίδες. Ξεκίνησε μια καταδίωξη που ολοκληρώθηκε όταν ο Ρίφκιν συγκρούστηκε με μια πινακίδα. Όταν βγήκε να δώσει εξηγήσεις οι αστυνομικοί παραξενεύτηκαν από την άσπρη κρέμα που είχε πάνω στο μουστάκι του. Προσπάθησε να τους εξηγήσει αλλά δεν πείστηκαν ενώ μια πολύ άσχημη μυρωδιά τους οδήγησε να ψάξουν το φορτηγάκι. Μέσα σε ένα χαλί στην καρότσα υπήρχε το σε προχωρημένη αποσύνθεση πτώμα μιας κοπέλας. Η κρέμα που είχε ο Ρίφκιν στο μουστάκι ήταν για τη μυρωδιά και όπως δήλωσε ήταν κάτι που είχε δει στην «Σιωπή των Αμνών». Όταν ρωτήθηκε για το πτώμα δήλωσε: «Είναι μια πόρνη που πήρε στο Μανχάταν. Κάναμε σεξ και τα πράγματα πήγαν άσχημα. Την έπνιξα. Νομίζετε ότι χρειάζομαι δικηγόρο;»...

Πλέον βρίσκεται στις περίφημες φυλακές «Άτικα» στην πτέρυγα Κλίντον μαζί με άλλους 200 κρατουμένους οι οποίοι δεν έχουν επαφή με τον υπόλοιπο πληθυσμό της φυλακής λόγω συνεχών προβλημάτων που δημιουργούσαν. Ο Ρίφκιν ζωγραφίζει, διαβάζει βιβλία νομικής και θέλει να δημιουργήσει ένα ίδρυμα που θα βοηθά τα κορίτσια να ξεφεύγουν από την πορνεία. «Είναι ένα σχέδιο για να αποπληρώσω στο χρέος μου στην κοινωνία» δήλωσε. Η ιδέα του πάντως για ένα «Δωμάτιο κινήτρου» όπου τα κορίτσια θα βλέπουν φωτογραφίες από πόρνες που δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας δεν άρεσε και σε πολλούς.