Η μοίρα ήταν σκληρή για τον 30χρονο Άγγλο λαμπαδηδρόμο, Σάιμον Ουίτκροφτ καθώς εδώ και 12 χρόνια δεν βλέπει αλλά χθες είχε την τύχη, θέτοντας σε λειτουργία το σύστημα πλοήγησης του iPhone του,...
πρώτα να πάρει στα χέρια του τη δάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και μετά να ξεκινήσει να τρέχει την προκαθορισμένη διαδρομή στο Άρμθορπ μιας κωμόπολης κοντά στο Σέφιλντ.
Το σύνθημα και η φράση που ακολουθεί πριν από κάθε κούρσα είναι «μην βάζεις στόχο σου αυτό που οι άλλοι πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις αλλά αυτό που εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις».
Όταν στα 18 προσβλήθηκε από μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια και έχασε σχεδόν εντελώς το φως του δεν σταμάτησε να ελπίζει και να σκέφτεται τρόπους να συνεχίσει να κάνει αυτά που τον ευχαριστούν στη ζωή.
Έτσι ενώ για ένα διάστημα έτρεχε στην αυλή του σπιτιού του κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι με το θάρρος και την τεχνολογία θα μπορούσε να βγει εκτός σπιτιού και να τρέξει ξανά.
Για το θάρρος που του περισσεύει ο ίδιος είχε δηλώσει σε ιταλό δημοσιογράφο:
«Ένα από τα μεγάλα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις όταν είσαι τυφλός και θέλεις να τρέξεις, είναι να ξεπεράσεις τον φόβο ότι θα βάλεις το πόδι σου στο λάθος μέρος ή ότι θα πέσεις πάνω σε κάποιο αντικείμενο. Εγώ ξεκινάω με την πεποίθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί και το υπέροχο είναι ότι στο 99,99999999% των περιπτώσεων έχω δίκιο. Τι συμβαίνει όταν έχω άδικο; Το ποσοστό είναι τόσο χαμηλό ώστε δεν το σκέπτομαι.»
Για την τεχνολογία που τον βοήθησε πολύ στις διαδρομές που κάνει επειδή δεν βλέπει είπε:
«Με την εφαρμογή Voice Over ακούω τα μηνύματα. Με την Run Keeper, μια φωνή μου λέει συνεχώς πόσο έχω τρέξει και πού βρίσκομαι. Και αν έχω κάποιο πρόβλημα, μπορώ να ενεργοποιήσω το πρόγραμμα Siri, τον προσωπικό φωνητικό βοηθό, και να του ζητήσω να τηλεφωνήσει στη γυναίκα μου ή να μου διαβάσει τα μηνύματα που έλαβα ενώ προπονιόμουν»
Μετά την πρώτη του προσπάθεια να βγει από την αυλή του και να αρχίσει να τρέχει σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να τρέχει τουλάχιστον 100 χιλιόμετρα τη μέρα.
«Δεν με ενδιέφεραν οι αγώνες, ήθελα μόνο να τρέχω. Όμως στη συνέχεια, πριν από έναν χρόνο, έφθασα σ' ένα σημείο που τις αποστάσεις που ήθελα να τρέξω δεν μπορούσα πια να τις τρέχω μόνος, έτσι άρχισα να συμμετέχω σε κούρσες και τώρα μου είναι δύσκολο να σταματήσω»
Πρόσφατα στο προσωπικό του blog έγραψε για τη δύσκολη προπόνηση να μάθει να τρέχει με τον σκύλο του, τον Άσκοτ και κυρίως να καταλαβαίνει τη διάθεση του ζώου και να προσαρμόζεται.
Μετά την ολυμπιακή λαμπαδηδρομία θα πάρει μέρος και σε άλλη κούρσα, αυτή του South Downs Way.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου