Το μανιφέστο του Retrosexual

Το κίνημα των Metrosexual είναι απλά χρεοκοπημένο. Όλες αυτές οι αδερφάρες που θέλουν να ονομάζονται και άντρες το έχουν γυρίσει στους καλούς τρόπους, την υπερβολική καλοσύνη, την θυληκότητα μέσα στον άντρα. Έχουν φέρει καινούριες και καλά ιδέες εμπνευσμένοι από τον νέο τρόπο ζωής που θέλει τα πάντα ένα απέραντο Γκρι. Όλοι να ντύνονται έτσι με ρουχαλάκια trendy και να κουνιούνται σαν τον Justin Timberlake, αυτόν με την ψιλή φωνούλα...

Κι όμως υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχει ελπίδα γυναίκες κ άντρες. Υπάρχει ελπίδα γυναίκες που θέλουν κάποιον να τις πετάξει κάτω και να της ξηγήσει το όνειρο, χωρίς πολλά ρομάντζα και μαλακίες. Ένας τύπος άντρα που τα media έχουν ξεχάσει γιατί πλέον κυβερνώνται από το αδερφάτο και το μόνο που προβάλλουν είναι οι κουνιστοί και οι φλώροι. Τους πραγματικούς άντρες τους φοβούνται.
Ε λοιπόν η ελπίδα ακούει στο όνομα Retrosexual. Αυτός ο τύπος που δεν είναι ξεπερασμένος, αλλά κλασσικός. Αυτός που ξέρει τι του γίνεται, που ξέρει τι θέλει, που εκπέμπει μια βαρβατίλα χωρίς να είναι κάφρος. Ο άντρας με τρόπους, με αντρικούς όμως τρόπους. Που ξέρει τι θέλουν οι γυναίκες και όχι αυτό που του λένε ότι θέλουν οι γυναίκες. Αυτός που δεν επηρεάζεται από τα trendy μηνύματα, που δεν συμβιβάζεται, που δεν ξυρίζει το στήθος του ούτε ακούει Ονιράμα για να είναι cool. Αυτός που δεν ντρέπεται για τις ατέλειες του, δεν φοράει μακιγιάζ ούτε μάσκες, είναι εκεί όταν τον θέλεις και δεν φοβάται τα δύσκολα. Αυτός που δεν δακρίζει σα γκομενούλα βλέποντας μια ρομαντικί κομεντί, αυτός που είναι βράχος σε ότι πρόβλημα του έρθει. Αυτός που θα σε κρατήσει σφιχτά στα μπράτσα του αντί για να σε κρατήσει από το χεράκι. Αυτός που πίνει φραπόγαλο και όχι Freddochino και άλλες -ίνο μαλακίες. Αυτός που δεν ντρέπεται να πει ότι απόψε θα μαζευτώ με τα παιδιά να δούμε μπάλα, αυτός που ακόμα παθιάζεται με την ομάδα του και δεν ακούει τίποτα όταν παίζει ντέρμπυ.
Αυτός που δεν βάζει κρεμούλες, που ακόμα σιχαίνεται τα ψώνια στην Ερμού και στην Αριστοτέλους. Αυτός που βγαίνει και Λαδάδικα αν έχει ντέρτια, που βρίζει στο αυτοκίνητο του και δε μασάει να κατέβει κάτω αν παίξει τσαμπουκάς. Ο πραγματικός νταής και όχι ο ψευτονταής που κρύβεται όταν κάποιος του γυρίσει τον τσαμπουκά. Αυτός που είναι μάγκας με τα δικά του αρχίδια και όχι με τα αρχίδια του μπαμπά. Αυτός που θα κάνει την γυναίκα του Θεά, Βασίλισσα, που θα της δώσει το σκήπτρο και θα την λατρέψει γιατί ξέρει να αγαπάει με όλη του την καρδιά. Αυτός που θα της χώσει και καμιά σφαλιάρα αν μάθει ότι τον κεράτωσε και θα σηκωθεί να φύγει, πνίγοντας τον πόνο του σε ένα μπουκάλι Jack. Αυτός που καθόταν στο τελευταίο θρανίο, δεν έγλυφε ποτέ και δεν μπήκε στο Deree ή το Ανατόλια College για να το παίξει μούρη με τους άλλους μοδάτους.
Αυτός που είναι αυτός που είναι. Ο Retrosexual 100% άντρας.
Εμένα θ’ ακούς.