"Η λύσσα με την οποία καταστρέφει περιουσίες πλέον ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός θυμίζει την υπερφορολόγηση πριν από κάθε καταστροφή κρατικής οντότητας" υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Άγης Βερούτης στο άρθρο του..
με τίτλο "Λίγο πριν την καταστροφή".
Οι μέρες που περνάμε έχουν ξεκάθαρο άρωμα συντέλειας. Στα προηγούμενα δυο χρόνια έκλεισε το 25% των ελληνικών επιχειρήσεων. Κάποιοι βουλευτές και μετέπειτα αξιωματούχοι της κυβερνήσεως είπαν πως αυτοί που έκλεισαν δεν θα έπρεπε να ήσαν ανοιχτοί εξαρχής, πως δεν μπορούμε να έχουμε τόσα ρουχάδικα, τόσες καφετέριες, τόσα τυροπιτάδικα.
Μετά ήρθαν τα περίπτερα με τον καθορισμό τους ως φοροεισπράκτορες του κράτους, έπειτα οι χρηματιστηριακές, κατόπιν οι τεχνικές εταιρίες και όλα τα επαγγέλματα της οικοδομής, ο κλάδος των αυτοκινητάδων και των συνεργείων, οι μάντρες αυτοκινήτων, η μίσθωση ακινήτων, η πώληση και μεσιτεία ακινήτων, και ούτω καθεξής.
Κάθε φορά η καταστροφή μονάδων παραγωγής πλούτου στην ιδιωτική οικονομία ήταν “νομοτελειακή”, αναπόφευκτη, και “απαραίτητη” δια στόματος φαρισαίων και τελώνων, για την εξυγίανση της οικονομίας μας. Αυτή όμως η “δήθεν” νομοτελειακή κατάληξη των μικρομεσαίων αυτών επιχειρήσεων (και πολλών ίσως μεγάλων που δεν πρόλαβαν να μεταναστεύσουν σε λιγότερο τοξικά για την επιχειρηματικότητα κράτη), ήταν το αντάλλαγμα για να μην γίνουν δραστικές αλλαγές στο μέγεθος, στη γραφειοκρατία και στη διαφθορά του τεράστιου κρατικού μηχανισμού που απορροφούσε και κάθε τελευταία ικμάδα ζωής από την κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία ολόκληρη θυσιάζεται για να μην αλλάξουν οι προνομιακές σχέσεις κάποιων πολιτικά ισχυρών και διεφθαρμένων μειοψηφιών με το κράτος. Με άλλα λόγια, η Μεταπολίτευση ολόκληρη αποδείχθηκε μια καλοστημένη μηχανή αρπαγής πλούτου από το κοινωνικό σύνολο για αναδιανομή στα “δικά μας παιδιά”, γαλαζοπρασινοκοκκινοπών αποχρώσεων. Αυτοί που έμειναν απ΄ έξω να υποστηρίζουν με το μόχθο τους την σπατάλη και νεοπλουτισμό των φαύλων, έφτασαν σε ύστατο σημείο εξαθλίωσης πλέον.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου