Ιστορίας, εκεί όπου ανήκει και το καταργημένο από τους ευρωπαϊκούς λαούς σοβιετικό, απολυταρχικό σύστημα.
Δεν είναι, νομίζω, τυχαίο που ο κ. Χριστοδούλου επικαλείται, από την αρχή κιόλας του πατερναλιστικού άρθρου του, τον Βλαντιμίρ Λένιν και την απέχθειά του στον αντιπολιτευτικό λόγο και στη διαφωνία, ως πρότυπο… δημοκράτη, που πριν από εκατό χρόνια, έδινε μαθήματα δημόσιας επικοινωνίας στη ρωσική κοινωνία.
«Ο Λένιν σε ένα από τα συγγράμματά του», γράφει ο Δημήτρης Χριστοδούλου, «είχε κάμει μια ανάλυση του ρόλου που έπαιζαν τότε (και σήμερα παίζουν τον ίδιο ρόλο) τα ΜΜΕ στην κοινωνία της Ρωσίας, αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και το συμπέρασμά του ήταν ότι τα ΜΜΕ ήταν τοποθετημένα όλα με την πλευρά της αστικής τάξης και της τσαρικής μοναρχίας, και ενάντια στον αγώνα των εργατών για μια καλύτερη ζωή, διότι ήταν όλα ιδιοκτησία της αστικής τάξης και της μοναρχίας».
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Λένιν και τον κ. Χριστοδούλου, «αυτό δεν ήταν δημοκρατία, αλλά μια δικτατορία από τα ΜΜΕ και αυτούς που τα κατείχαν, διότι ο λαός δεν μπορούσε να έχει δικά του ΜΜΕ».
Βεβαίως ο κ. Χριστοδούλου αποφεύγει να αναφέρει ότι τη «δικτατορία των ΜΜΕ» επί τσαρικής Ρωσίας αντικατέστησε, από το 1917 μέχρι το 1991 επί σοβιετικής Ρωσίας, η πραγματική δικτατορία του ενός και μοναδικού κομμουνιστικού κόμματος, και η φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής.
Ισχυρίζεται, όμως, ότι «αυτό που ισχύει στην Κύπρο τον 21ο αιώνα και ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, είναι ότι σιγά-σιγά έχουμε επιστρέψει ή επιστρέφουμε στο τι συνέβαινε τότε (επί τσαρικής Ρωσίας). Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, σαν μια συντονισμένη χορωδία, επιτίθενται νυχθημερόν στην Κυβέρνηση, τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ, με έναν και μοναδικό στόχο, την πολιτική τους εξόντωση. Τι άλλο από δικτατορία των ΜΜΕ είναι πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι απόψεις, είτε ενέργειες, να βομβαρδίζεται ο κόσμος με παραπληροφόρηση, με στόχο να δημιουργηθεί κοινή γνώμη τέτοια, που να εκμηδενίσει την όποια προσπάθεια γίνεται, είτε αυτό ονομάζεται Κυπριακό, είτε εσωτερική διακυβέρνηση, είτε οικονομία κλπ, κλπ».
Ο αρθρογράφος της «Χαραυγής» υποστηρίζει με κάθε σοβαρότητα ότι «ουδέποτε στο παρελθόν και σε καμιά άλλη κυβέρνηση, δεν υπήρχε η τρομοκρατία που επιχειρείται σήμερα ενάντια στην Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ. Ακόμα και εφημερίδες που κατά κανόνα θεωρούνταν σαν μετριοπαθείς και «αποδεκτές», χωρίς να «χρωματίζουν» αυτούς που τις διάβαζαν ή τις έπαιρναν στη δουλειά (οι κρατικοί υπάλληλοι, π.χ.) ακόμα και αυτές, έχουν εδώ και δύο χρόνια ξεπεράσει κάθε όριο και έχουν ταυτιστεί απόλυτα με την αντιπολίτευση».
Ο κ. Χριστοδούλου καταλήγει ότι «η μόνη απάντηση στη δικτατορία των ΜΜΕ είναι ο αγώνας για στήριξη του Προέδρου και της Κυβέρνησής του, αλλά και του ΑΚΕΛ από τη μια και από την άλλη η μηδενική μας ενίσχυση προς όλους αυτούς που δεν μας σέβονται».
Καταλάβατε, αγαπητοί αναγνώστες, το τεράστιο έγκλημα των «δικτατόρων» των ΜΜΕ, που «ξεπέρασαν κάθε όριο και ταυτίστηκαν απόλυτα με την αντιπολίτευση» και άρα, κατά τον κ. Χριστοδούλου, «δεν σέβονται» τους παντογνώστες της Κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ;
Αν δεν καταλάβατε, προσπαθήστε τουλάχιστον να κρατήσετε τα λογικά σας και να μην τρελαθείτε από αυτό το πολιτικό παραλήρημα, όπου οι λέξεις χάνουν εντελώς τη σημασία τους, όπου αναποδογυρίζονται οι έννοιες, όπου… ασκούν δικτατορία εκείνοι που δεν έχουν καμιά εξουσία πέρα από τις απόψεις τους, ενώ εκείνοι που έχουν την εξουσία, και ελέγχουν την Αστυνομία, το Στρατό και όλα τα κρατικά πόστα, υπόκεινται την τρομοκρατία των… απόψεων!
mardaf@hotmail.co.uk
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου