Το Ιερό Μικρό



Κάποτε, σε μια μακρινή χώρα, έζησε το Ιερό 
Μικρό- ίσως να μην το 
έχετε ακουστά, ίσως 
να το γνωρίζετε με άλλο όνομα. Το Ιερό Μικρό εκλήθη σε πολύ μικρή 
ηλικία – λίγο πριν συμπληρώσει τα 5 χρόνια του- να εκτελέσει χρέη...
Ηγεμόνα, ως ο μοναδικός διάδοχος του θρόνου. Ο πατέρας του είχε μόλις χάσει μυστηριωδώς τη ζωή του, πάνω στο βασιλικό κρεβάτι.
Μέσα σ’ έναν τεράστιο μεγαλοπρεπή θρόνο, με χρυσά σκαλίσματα και βελούδινο ύφασμα, καθόταν ένα μικροσκοπικό σώμα με χαρούμενα λαμπερά μάτια.
Το Ιερατείο, οι Αξιωματούχοι, οι Υπουργοί και οι Αρχισύμβουλοι της Αυλής είχαν μαζευτεί γύρω του, για να του μιλήσουν, να το νουθετήσουν και να του εξηγήσουν – ό,τι μπορούσαν να εξηγήσουν σ’ ένα τόσο μικρό παιδί. Ήξεραν πως λίγα θα μπορούσε να καταλάβει.
Ξεκίνησαν από τα βασικά.
Του μίλησαν για την ιερότητα της θέσης του. Θα ήταν ο Πρώτος των Πρώτων.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από την πλευρά του παράλογα μεγάλου θρόνου ένας μάλλον… αστείος ήχος. Δε μπορεί να ήταν αυτό που όλοι φαντάστηκαν… Κι, όμως, ήταν! Ένα πνιχτό χαμόγελο ξέφυγε από την Βασιλική Κουβερνάντα, γιατί το Ιερό Μικρό μόλις είχε… αεριστεί. Το πεντάχρονο αγοράκι έκανε μια αστεία γκριμάτσα, είπε «πριτς» και έβαλε τα γέλια!
Με προσποιητή ευγένεια, γέλασαν κακαριστά όλοι τους. Όμως οι γέροντες γρήγορα προσπέρασαν το ευτράπελο γεγονός και άρχισαν πάλι να μιλούν για σοβαρά – και κυρίως ιερά- θέματα. Του εξήγησαν για τους ιερούς κανόνες και τα ιερά βιβλία, τους ιερούς προγόνους, τους ιερούς – λόγω θέσης- εαυτούς τους, τις ιερές παραδόσεις, τις ιερές αράχνες και νυφίτσες, τους ιερούς μανδύες, τα ιερά σανδάλια και τα ιερά χάλκινα αγαλματίδια. Όλα αντλούσαν τη σημασία τους από το πολύ μακρινό παρελθόν -όσο πιο αόριστα παλιό είναι κάτι , τόσο λιγότερο κινδυνεύει να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η αοριστία θα λειτουργούσε πάντοτε ως δικλείδα ασφαλείας.
Του έδειχναν ανθρώπους κι αντικείμενα, του περιέγραφαν έννοιες, υποχρεώσεις και καταναγκασμούς που συνοδεύονταν από τη λέξη «ιερός».
«Αυτό είναι ιερό;», τους διέκοψε ο μικρός, δείχνοντας ένα μπαούλο στην άκρη της βασιλικής αίθουσας.
«Αυτό είναι ιερό;», ρώτησε αμέσως δείχνοντας ένα σπαθί.
«Αυτό είναι ιερό;» δείχνοντας ένα τρίτο αντικείμενο. Ήταν ένα ποτήρι νερό.
Οι ζαρωμένοι επίσημοι χαμογέλασαν από υποχρέωση. Μα πριν προλάβουν να πουν το οτιδήποτε, το Ιερό Μικρό ξαναρώτησε με εκείνη την χειμαρρώδη ορμή που μόνο ένα παιδί διαθέτει.
«Αυτός είναι ιερός;»
Με το δάχτυλό του έδειχνε ένα μέλος του Ιερατείου . Η ομήγυρης Έγνεψε συγκαταβατικά, μα πριν πάρει κάποιος τον λόγο, ο μικρός αυτοκράτορας ξαναρώτησε:
«Αυτός είναι ιερός;». Έδειχνε έναν φρουρό. Έναν απλό στρατιώτη, που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα έχανε τη ζωή του στη μάχη.
«Αυτός είναι ιερός;» «Αυτός…; Αυτός…; Αυτός…;» και σχεδόν τραγουδιστά είχε μόλις δείξει τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους.
Το φαινομενικά εύθυμο παιχνίδι του Ιερού Μικρού έπαιρνε ξαφνικά μια παράξενη κι ανεπιθύμητη τροπή.
«Ξέρετε, ένας απ’ αυτούς που δείξατε πριν είναι σκλάβος…», είπε ο γέροντας με το χρυσοκεντημένο πανωφόρι,  «ανήκει σε μια κατώτερη φυλή και θα πρέπει να…» σταμάτησε, όμως, απότομα τη φράση σου, γιατί μόλις είχε καταλάβει πως ο μικρός δεν του δινε καμία απολύτως σημασία.
Έτσι κι αλλιώς ο μικρός δεν ήξερε ούτε τη λέξη «σκλάβος», ούτε τη λέξη «φυλή».
«Αυτός είναι ιερός;», ξαναρώτησε το παιδί.
« Αυτός είναι ιερός; Αυτός; Αυτός ; Αυτός; Αυτός και έδειχνε κάθε φορά κι έναν διαφορετικό άνθρωπο μέσα στην αίθουσα, λες κι ήταν ένα καινούριο λεκτικό παιχνίδι.
«Ξέρετε δεν είναι όλοι ιεροί, υπάρχουν εξαιρέσεις, υπάρχουν αυστηροί κανόνες οι οποίοι…»
Αλλά πάλι το αγόρι δεν έδωσε σημασία. Δεν ήξερε τη λέξη «εξαιρέσεις», δεν του χρειαζόταν σε κάτι.
«Όλοι είναι ιεροί!», είπε ξαφνικά ο μικρός.
«Τι εννοείται όλοι είναι οι ιεροί;» πετάχτηκε αστραπιαία ο ηλικιωμένος σοφός με τη λευκή γενειάδα και αμέσως το καλοσυνάτο πρόσωπό του πήρε τη μορφή του λύκου που απειλείται «Θέλετε να πείτε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ιεροί; Ανεξαρτήτως της…», δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του.
«Όλοι είναι ιεροί!» είπε το αγόρι.
Το παιχνίδι του 5χρονου ηγεμόνα είχε πια ξεφύγει από τα επιτρεπτά όρια. Εκείνη την στιγμή είχε μόλις ειπωθεί κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον με το συνοφρυωμένο ύφος εκείνων των ανθρώπων, που πιστεύουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και οφείλουν να την υπερασπιστούν- πάση θυσία. Τα ιερά τους βιβλία , σε κάποιες παραγράφους, έκαναν λόγο για την ιερότητα όλων των πλασμάτων, αλλά φυσικά μέσα απ’ την ίδια τη ζωή υπήρχαν διαχωρισμοί απαραίτητοι για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.                                                                                    Αν η απόλυτη ιερότητα αναφερόταν σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη – χωρίς περιορισμούς καταγωγής, δέρματος, γλώσσας και κάστας- αυτό θα είχε οδυνηρά αποτελέσματα. Θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πως οι ενστάσεις τους δε θα είχαν να κάνουν με τον κίνδυνο να χαθεί η εξουσία τους, αλλά με τον κίνδυνο που ελλοχεύει για την ίδια την κοινωνία. Η κατάρρευση βασικών δομών- που στηρίζονταν στις παραδόσεις και την ίδια την πίστη- θα οδηγούσε σίγουρα στο χάος.( Η απειλή του χάους είναι πάντοτε η πρώτη και η τελευταία απειλή μπροστά στην όποια αληθινή ελευθερία).  Όλα αυτά, φυσικά, δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν σ’ ένα 5χρονο παιδί. Στην πραγματικότητα είχαν μάθει κι εκείνοι από μικροί να σκέφτονται με τέτοιον τρόπο που θα επέτρεπε ένα τέτοιου είδους αιρετικό εγχείρημα.
«Όλοι οι άνθρωποι είναι οι ιεροί! Όλοι ιεροί» ξαναείπε με ευτυχισμένη φωνή το παιδί. «Όλοικι άρχισε να χτυπά παλαμάκια.
Το ιερατείο και οι αξιωματούχοι ξεροκατάπιαν. Μια αλλόκοτη σιωπή βασίλεψε για λίγες στιγμές στην αίθουσα. Δε μπορούσαν να τα βάλουν με το Ιερό Μικρό. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Έκαναν μια βαθιά υπόκλιση – όπως όφειλαν βάσει τυπικού- και έσυραν τα βαριά κορμιά τους προς την έξοδο. Έφυγαν με την ελπίδα πως κανείς δε θα τολμούσε άμεσα να μαρτυρήσει ό,τι είχε συμβεί εκείνο το πρωινό. Θα λάμβαναν τα μέτρα τους για την σιωπή αυτή. Έφυγαν, όμως, και με μια ακόμα ελπίδα.
Να περάσει γρήγορα ο καιρός. Κι ο μικρός να ξεχάσει.

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου